Ondertussen in Arnhem...

Ik ben helemaal geen vakantiefreak maar mijn vrouw en ik kozen de mooiste dagen van het jaar uit om effe uit te waaien op het allermooiste Waddeneiland: Ameland.
's Ochtends vroeg zwemmen in zee - dat was lang geleden - en opwarmen onder een al bloedhete zon. Kalmpjes ontbijten en laat verder de stralende dag maar komen.
Het is even wennen, maar uiteindelijk geef ik me over aan die cocoon van strand, zee en vooral veel zon.

Net op Ameland: tas in het zand smijten, broekspijpen oprollen
en met de witte poten de zee in. 

Ondertussen gebeuren in Arnhem de normale dingen die altijd gebeuren.
Een persfotograaf wordt belaagd door jongeren, op een afdeling van Rijnstate is de ziekenhuisbacterie MRSA gevonden. Er is de rechtszaak tegen de 15-jarige verdachte van die vreselijke 'Facebook-moord', er wordt een stripboekenserie aangekondigd over de Slag om Arnhem, de politie vindt in een kelderbox 600 hennepplanten en een agente heeft iemand na een akkefietje een hartaanval en de dood toegewenst, waarna ze moet erkennen dat ze over de schreef is gegaan.
Arnhemse en ex-minister Jacqueline Cramer was burgerlijk ongehoorzaam en fietste door het wandelgebied van de binnenstad om de eis dat er weer gefietst mag worden aan de randen van de binnenstad kracht bij te zetten, en De Zondagkrant Arnhem wordt De Weekkrant Arnhem.

Een 40-jarige Arnhemmer heeft in het politiebureau aan de Beekstraat een deur in elkaar getrapt, de SP startte in Arnhem haar campagne voor de verkiezingen. Het Arnhems Notarishuis veilt een staand horloge uit 1770, destijds gemaakt in Arnhem door Dirk Schoonman, die behoorde tot de top van de Nederlandse klokkenmakers. We prijzen tegenwoordig de stad aan met de slogan Made in [Arnhem], maar vroeger konden we er dus ook wat van. En o ja, er woedde een felle discussie over de lelijkheid van het Gele Rijdersplein.

Back in Arnhem. Rijnkade en Nieuwe Brug: mooi!

En dan kom je de stad weer in, met zon en zee nog in het hoofd. Langzaam verdrijft het stadse lawaai het meeuwengekrijs dat nog even in de oren blijft hangen.
Het ontheemde gevoel verdwijnt snel nadat we op het binnenterras van Bosporus overheerlijk Turks hebben gegeten - zoals gewoonlijk -, en door de stad terug naar huis kuieren. Als dan ook nog een maatje belt met de mededeling dat ons Teetje Janssen dit weekend definitief ook weer ons Ernum is binnengewandeld, grijnst Arnhem mij weer vrolijk tegemoet.

Eerste Nederlandse atletiekmedaille ever...
uit Arnhem, natuurlijk

Willem van Rekum, Anton en Willem van Loon, Henk Janssen, Wim Bekkers, Rinus van Rekum, Sijtse Jansma en Jan Hengeveld. Acht namen. Zegt 't je iets? Nee?
Mij zei het ook niets, totdat ik erachter kwam dat het acht Arnhemmers waren die tijdens de Olympische Spelen in Antwerpen in 1920 zich wezenloos trokken aan een touw. En mooi wel de allereerste atletiekmedaille voor Nederland wonnen.

Politiesportvereniging Amsterdam verpletterd
Hoe moet dat zijn gegaan? Besloten deze acht sterke Arnhemmers die worstelden bij krachtsportvereniging Achilles om serieus aan de Nederlandse voorwedstrijd voor het Olympische onderdeel touwtrekken mee te doen? Was 't een grap? Een weddenschap? Die voorwedstrijd was in Utrecht, mei 1920. En ze wonnen alles, verpletterden onder meer de politiesportvereniging Amsterdam.
Enkele maanden later reisden ze af naar Antwerpen. Niks geen voorbereiding van vier jaar met allerlei coaches, zoals tegenwoordig. Hadden ze verwachtingen? Ik denk het eigenlijk wel, na de overwinningen in Utrecht.

Italiaanse jankers
Dat is dan wel even slikken als je in de eerste ronde direct acht Italianen aan de andere kant van het touw ziet die gezamenlijk zo'n 200 kilo zwaarder zijn. Maar in twee beurten wonnen ze. Volgens Wikipedia wierpen de Italianen zich na het verlies snikkend op de grond. Rare jongens.... Onze jongens zullen wel gegrinnikt hebben, of zoiets.
Daarna tegen acht Engelse Bobbies. Samen maar liefst 300 kilo zwaarder. Zo'n 40 kilo per persoon! Dat was te veel van het goede. In de strijd om zilver en brons trokken onze acht de Belgen omver. Zilver dus. De eerste Nederlandse atletiekmedaille, want touwtrekken was destijds ingedeeld bij atletiek. Hebben ze 't daarna goed gevierd in Antwerpen? Onbekend. 

Petjes in de lucht
Met zo'n medaille om je nek is het natuurlijk leuk thuiskomen! Ineens ben je een bekende Arnhemmer. Toen de krachtpatsers uitstapten uit de stoomtrein, volgde in het station dan ook de onvermijdelijke toespraak van de burgemeester. Daarna begon het volksfeest: toegejuicht worden door duizenden Arnhemmers tijdens een rijtoer door de stad. Dat is even andere koek.
Ik zie in gedachte die huldiging voor me in van die oude, onrustige zwart-witbeelden. Daar zit je dan, in een paardenkar. Blaaskapel ervoor. Langs de weg mannen in zwarte pakken die hun hoed of pet van 'jolijt' de lucht in gooien, vrouwen die klappen, kinderen die juichen. Hier en daar een bekende.
Ik had er op die avond in 1920 wel tussen gestaan. En had ook mijn petje hoog de lucht in gegooid.

Wie weet meer?
Hoeveel Arnhemmers weten hier eigenlijk van? Is er ergens in Arnhem een herinnering te vinden aan deze helden? Ik denk het niet... Daar zijn wij Arnhemmers dan weer niet zo goed in. Als iemand meer weet over die Olympische avonturen: reageer even! Ik wil er graag meer over weten.

Meer lezen over Rinus van Rekum en zijn mannen? Kijk op www.sportgeschiedenis.nl , zoek op 'touwtrekken'.

Coberco Melkfabriek

Ik word weemoedig als ik in de kranten lees over het Coberco-gebied. Na de sluiting van de Coberco Melkfabriek in 2003 wordt nu al jaren over de ontwikkeling van dit terrein gesproken. 'Spraakmakende nieuwe wijk waar wonen en werk hand in hand gaan', 'de Docks van Arnhem', kunstenaarswijk, designhotel... alles komt voorbij, maar ik denk niet dat er de komende jaren een besluit komt. Waarom duurt dat eigenlijk zo lang? Ach, laat maar.... Tegenwoordig kun je in de laatste resten van de ontmantelde fabriek paintballen.

Ooit regeerde hier in Coberco Melkfabriek een oude, schreeuwende voorman.
Nu kun je in de resten van de fabriek paintballen.

In mijn middelbare school-tijd werkte ik tijdens de zomervakanties altijd enige weken. Via uitzendbureau ASA kwam ik eens terecht bij 'de Coberco'. Ik was niet vies van werken, maar bij de Coberco liep ik al na enkele uren weer verdwaasd buiten. Dat kwam zo.
Ik meldde me 's ochtends bij de poort en werd opgehaald door een man die me in de grote hal waar enkele lopende banden stonden opgesteld, vertelde dat mijn taak er de komende weken uit zou bestaan om melkflessen van de band te halen en in een krat te zetten. Nou, makkelijker kon niet!
De voorman was een oude man. Hij had een lange, groezelige witte werkjas aan, droeg een bril met vieze, dikke glazen en sprak heel luid - om boven de muziek uit te komen die door de hal schalde - maar toch onverstaanbaar. Misschien omdat hij maar een paar tanden in z'n mond had. Hij schold ondergeschikten graag uit, merkte ik al snel.
De vaste lopende band-medewerkers wisten natuurlijk hoe ze hem moesten terugpakken: je haalde gewoon even niet de flessen van de band, zodat de hele zooi vastliep. En dan maar op een rooie noodknop drukken. De band stond dan direct stil en de voorman mocht het zaakje oplossen. De jongens keken grijzend en rokend (dat kon toen nog!) toe hoe de voorman vloekend het zaakje weer aan de gang kreeg.

Na enige tijd riep ik 'm. Ik moest naar het toilet en vroeg me af hoe het dan verder moest met de band. Z'n antwoord schreeuwde hij in m'n gezicht. Ik maakte eruit op dat 'pissen' alleen was toegestaan in de pauze. Het kon dus niet. Ik heb veel vakantiewerk gedaan en ik kon wel wat hebben, maar dit werd me te gortig. Ik ben weggelopen zonder op- of omkijken. Buiten scheen de zon.

De vrijdag erna meldde ik me op het ASA-uitzendbureau. Wie weet, betaalden ze me toch die paar uur werken uit. Ik had er geen fiducie in want ik was zelf weggelopen zonder het te melden, maar je weet nooit. En ja hoor, ik kreeg keurig zo'n lichtbruin loonzakje met wat briefjes en munten erin. Daar moet ik aan denken als ik over het Coberco-terrein lees.

Het oude Coberco-terrein wordt nu overwoekerd door
allerlei onkruid. Op de achtergrond het stadskantoor.

Arnhemse meisjes: heerlijk!

Hoe vertel je mensen die Arnhem nauwelijks kennen dat wij een prachtige stad zijn? Nou, gewoon, daar hebben wij City Marketing voor. Maar wat ze daar ook achter hun bureaus doen en bedenken, er is één merk waar ze nooit tegenop kunnen. Dat iedereen al kent en ijzersterk is: Arnhemse meisjes. Die met die blonde wapperende haren? Ja ook, maar ik bedoel de bekende, heerlijke, hardgebakken koekjes van bladerdeeg en met veel suiker bestrooid.
Bakker Hagdorn bakte ze voor het eerst in 1829 en volgens mij is het recept nog steeds 'familiegeheim'. Ik heb thuis het koekblik met foto's erop van bekende Arnhemse plekjes, waarin je ze kunt kopen. Net als de kartonnen trolleybus waarin ze ook verpakt worden.

Zo'n sterk merk krijgt natuurlijk navolging. Het Arnhemse meisje Myrthe Brak richtte een club op die jaarlijks de Alpe D'Huez beklimt voor het goede doel: kijk maar op www.arnhemsmeisjefietst.nl .
Sinds enkele jaren is op het Kerkplein Grand Café Arnhems Meisje gevestigd. En guess what? Bij de koffie geen Arnhems Meisje. Onvergeeflijk.
We hebben zelfs een beeld van een Arnhems Meisje. En waar heeft de gemeente dit mooie meisje weggezet? In een achteraf gelegen hofje achter de Weerdjesstraat. De Arnhemse publicist Kees Crone ijvert zich ervoor dat ze naar de binnenstad mag.
Ik ben er nog niet. Er is een website Ambitieuze Arnhemse Meisjes. Ondertitel: netwerk voor lokale business babes. Ik zeg: zet 'm op, meiden! Al weet ik niet waarmee.
Nog één: www.arnhemsmeisje.nl leidt naar... een website over trouwjurken. Toepasselijk. Maffe ondertitel: Hysterische trouwideeën voor nuchtere Hollandaises.

En dan is er nog de prijs Arnhems meisje, die de gemeente toekent aan mensen die zich verdienstelijk hebben gemaakt voor de stad. Ze heeft nu ook een broertje: Arnhemse Piet. Ach gut... Ik heb toch liever een Arnhems Meisje. 

Arnhemse Meisjes? Jazeker. Meestal staan ze
onder aan de Zijpendaalseweg. Maar toen ik ze
wilde fotograferen, liepen de dames in galop naar boven. 

Ik ga het merk even verder laden. Want in welke stad vind je op nog geen 100 meter verwijderd van de bruisende binnenstad en een stampend plein vol kroegen een stil weiland waar 's zomers kalm koeien grazen of liggen te herkauwen? In Arnhem! Ik durf er een kratje bier onder te verwedden dat geen stad in de wereld zo'n fraaie tegenstelling in z'n hart herbergt. Als dat geen goeie marketing is! Je loopt zo vanuit de drukte de Ziepse Poort onderdoor om je vervolgens in een stiltegebied te wanen.
Meiden van de Sonsbeekwei: van harte. Voor mij zijn jullie in ieder geval elke zomer de meest opvallende Ernumse Meisjes.

Alleen in Arnhem: de meiden van de Sonsbeekwei.

Kenny van Hummel

Ik vind het mooi als een Arnhemmer een fraaie prestatie neerzet. Daarom volg ik al jarenlang wielrenner Kenny van Hummel. In de Tour de France van 2009 groeide de sprinter uit tot een landelijke volksheld. Heel Nederland vroeg zich 's avonds om een uur of zes af of  'Hummeltje' weer heelhuids over die vreselijke bergen was gekomen en binnen de tijd de eindstreep had gehaald. Hij redde het steeds net.
Het leukst waren zijn antwoorden op vragen van journalisten, direct na aankomst. Helemaal uitgewoond, hangend over zijn stuur, wist hij steeds in Ernumse tongval een sappig verhaal op te dissen, steevast afgesloten met een grote Van Hummel-smile. Een gewone jongen tussen al die big shots. Ontroerend. Heerlijke tv. Hij stond laatste in het algemeen klassement, maar was een held. Helaas viel hij op een dag uit met een zware knieblessure na een val. Nederland was in rouw.

Wil je Kenny van Hummel volgen? Kijk op
zijn site www.kennyvanhummel.com  

Een paar maanden daarvoor interviewde ik hem voor het magazine van Roelofs, de fietsenwinkel in Arnhem waar Van Hummel had gewerkt. Een aardige kerel, open en lachgraag. Hij is niet zo mager als veel wielrenners, maar hij is dan ook sprinter, moet het van explosieve kracht hebben. Hij had al de nodige grote koersen op zijn naam geschreven, maar de Tour.... dat is andere koek! Toen ik hem vroeg of hij zich in de sprint durfde te wringen tussen grote jongens als Petacchi, zette hij grote ogen op. "Waarom niet? Ik respecteer ze, maar het zijn ook maar gewone jongens. Natuurlijk kan ik ze hebben." Fraai! Daarna vertelde hij hoe hij zijn sprint trainde: op een omhoog lopend weggetje tussen Arnhem en Wolfheze tien keer achter elkaar vol de sprint aantrekken, helemaal tot 'ie stikkapot was. Ik was even stil.

Aandacht in De Gelderlander voor Arnhems enige
winnaar van een Tour-etappe.

Wat zou het mooi zijn als Van Hummel ooit een Tour-etappe wint. Vrijdag 6 juli was hij er dichtbij: hij werd vierde. Weet je trouwens dat ooit een Arnhemmer een Tour-etappe won? Dat was Cees van Espen. In 1965 reed hij in de sterke Televizier-ploeg van ploegleider Kees Pellenaars. Van Espen won de vijfde etappe. Laten we dat altijd onthouden.

Arnhem en z'n media


Alles wat met Arnhem te maken heeft, interesseert mij. Nee, er is geen Arnhemse Courant meer, maar er verschijnt veel in en over Arnhem. Online of in print. Het kan allemaal, als je het slim aanpakt. Dus het gebeurt.
Online loer ik nogal eens op Arnhem Dichtbij, As We Speak, Arnhem Was Geht en Bureaudebruijn.nl. Man man, wat gaan we los, in Arnhem. D'r is elke dag zoveel te doen in de stad dat ik bijna geen tijd meer heb om te werken...
Interessant vind ik ook arnhemnieuws.nl en arnhem.nieuws.nl (lekker concurreren met elkaar, het verschil is slechts één puntje), met veel wijk- en regionieuws. Dat vind ik leuk. Natuurlijk wil ik alles weten over evenementen in de stad, maar wat zegt nou meer over Arnhem dan het gewone, dagelijkse nieuws? Ik wil weten waarom het fietspad door Het Broek tot 20 juli dicht is, hoe die tasjesroof bij station Velperpoort is afgelopen en waarom in Malburgen twee mannen met elkaar op de vuist zijn gegaan.

In print zie ik soms ergens Eigen! liggen. Een sponsored glossy ofwel feel good magazine met een luxe uitstraling. Goed en slim gemaakt. Mooi beeld, stijlvolle verhalen en luxe advertenties afgewisseld met rubrieken over design, kunst en uitgaan. De kosten worden gedekt door de ondernemers die een mooi artikel in het magazine krijgen en door advertenties. Op hun website las ik dat hun concurrent, Luxity, net ter ziele is. Dat gebeurt ook. 

Theo Janssen, glimlachend en relaxed.
Ha! geeft hiermee direct z'n band met Arnhem aan. 

Hotel Haarhuis breidt uit.
Bijna surrealistisch beeld
van werk aan Haarhuis 2.0

Vorige week zag ik voor het eerst Ha! (ook al met uitroepteken!). Het magazine van Best Western Hotel Haarhuis. Een mooi coververhaal met Vitessenaar (en tijdelijk Ajacied) Theo Janssen, met andere invalshoeken dan in de duizenden voorgaande interviews met Theo. En gaaf, bewerkt beeld van Louis Drent.
Het opvallende is dat Ha! echt Arnhem ademt, terwijl Hotel Haarhuis decennialang een 'gesloten bolwerk' is geweest. Lange tijd bestond er nauwelijks een band tussen Haarhuis en Arnhem. Je ging er niet eten, het was een hotel voor gasten van buiten de stad.
Maar met het thema van dit nummer, 'Sport', legt directeur Arjen de Vries heel losjes en goed de nadruk op de band tussen hem (en dus Haarhuis) en Arnhem. De Vries speelde vroeger waterpolo bij AZC 1882, en dat laat hij in beeld zien. In een dubbelinterview met hem en Paul van der Kraan (voormalig) algemeen directeur van Vitesse, toont hij zijn liefde voor Vitesse. Hij zet in dit nummer figuurlijk de deuren van Haarhuis wagenwijd open voor Arnhemmers en zegt: kom eens gezellig wat bij mij eten.  

Theo op de Korenmarkt.
Lekker beeld, mooie kleuren. 

De Vries met een oud
waterpolo-maatje.

Arnhems nieuws in Ha!

Alles rozegeur en maneschijn, in Ernum? Vergeet het maar. Ook de Arnhemse media hebben oog voor de eurocrisis. Die slaat hier venijnig toe. Kijk maar eens naar de leegstand in het centrum: schrikbarend! Op www.arnhem.nieuws.nl schrijft Ben Ratelband daarover in de column 'Spookstad'. De crisis teruggebracht tot Arnhemse proporties. Zo hoort dat, in onze media.

Zomer? Kom naar Arnhem

Het zomerseizoen is in volle gang. Net als elke stad trekt Arnhem aan vakantiegangers: kom maar hier! Hier is het leuk, hier is het te doen!
Denk je dat we de laatste jaren hard bezig zijn om Arnhem toeristisch op de kaart te zetten, moet je deze tip van een vriendin zien:
http://www.filminnederland.nl/film/arnhem-en-omstreken (Geduld: het duurt even voordat het filmpje start. Je kunt ook op onderstaande afbeelding klikken).

Promotiefilmpje voor Arnhem, 1919.
Bron: Filminstituut EYE, www.eyefilm.nl

De beelden van dit promotiefilmpje van Arnhem (en omstreken) in 1919 vind ik om te smullen. Arnhem staat er mooi op. De sfeer: een prachtige oude stad met veel luisterrijke natuur. Een heerlijke plek voor toeristen om te 'verpozen', zoals dat toen werd genoemd.

Toerisme is goed voor de stad: er wordt geld mee verdiend en het genereert aandacht. Maar aantrekkelijk zijn en blijven is een eeuwigdurend proces van slim aansluiten bij de steeds veranderende wensen van mensen. Het is hard werken om toeristen naar je stad te geleiden als je niet een ijzersterk profiel hebt zoals Amsterdam en Maastricht.
Onze oude krakers zoals Burgers' Zoo, het Openluchtmuseum en het natuurschoon van de Veluwe brengen niet genoeg mensen in de binnenstad. Dus wordt sinds enige tijd een ander sterke punt van onze stad, uitgaan en winkelen, aan de man gebracht. Niet voor niets, we werden enkele jaren geleden prompt 'binnenstad van het jaar'. En dan kan je ook nog flaneren langs onze Rijn. Cultuur: hebben we ook volop. Musea, theaters, Musis... en het modekwartier begint te leven.
Maar ook dat zijn aantrekkelijke zaken voor een dagje uit. Uit een onderzoek van het Regionaal Bureau voor Toerisme KAN blijkt dat in 2007 ongeveer 65% van de bezoekers dagjesmensen was. De toeristenbranche houdt vakantiegangers graag langer vast in de stad.

Daar moet je dus een plan voor maken. RTB KAN heeft een profiel van de stad gemaakt. Naast natuur, funshoppen, cultuur en historie - de Slag om Arnhem wordt langzaamaan ontdekt als toeristisch evenement - biedt Arnhem creativiteit. Dus volgen er evenementen die in de breedste zin creativiteit uitdragen. Van Modebiënnales tot Free Your Mind en Living Statues: van alles wordt geprobeerd. Het een lukt beter dan het andere.

Maar wat de ene toerist leuk vindt, doet de andere vluchten. Dus: denken we in doelgroepen en sluiten we aan bij trends. Uit de mix van alle attracties die dat oplevert moet zo'n mooi beeld van Arnhem in de hoofden van potentiële bezoekers kruipen, dat ze besluiten om in die stad eens een paar dagen rond te banjeren.
Dan moeten ze ergens slapen. Hotels bouwen! Hotel Arnhem Centraal is er bij gekomen, naast het station en tegenover de Korenmarkt. Handig voor stappers. Vanaf volgende maand staat er een Modehotel in het Modekwartier.
De stad moet zichzelf steeds weer uitvinden. In 1919 kon je het redden met stadsschoon, historie en natuur, in 2012 komt er meer bij kijken. Ik kijk met bewondering naar het harde werk en de creativiteit van de mensen in de toeristenbranche.
En in 2110 smullen Arnhemmers van onze filmpjes.