Lemmingen in Arnhem?

In Arnhem woedt de discussie over het Kunstencluster. Moet dat peperdure ding wel of niet gebouwd worden? In het kort: het Moderne Museum en filmhuis Focus moeten daarin gevestigd worden. Maar het museum heeft al een mooi pand op een fraaie plek nabij het centrum en het filmhuis heeft een ruime keuze uit de talloze vrijstaande panden (crisis...) in het stadscentrum. Het Kunstencluster is praktisch gezien dus overbodig. Kosten: 32 tot 50 miljoen (afhankelijk van hoe je het berekent) en waarschijnlijk 10% meer, omdat uit de praktijk blijkt dat overheden niet goed kunnen rekenen.

 



Kenniscluster ofwel Rozet. Echt, een prachtig gebouw.  Maar op de activiteiten
moet al bezuinigd worden. Moet haar 'zusje', het Kunstencluster, er komen?

Veel langlopende schulden
De discussie: voor- en tegenstanders kletsen er uitgebreid over. Op de site Arnhem Direct, in de straat, in de kroeg en natuurlijk in de gemeenteraad. Een voorstander van het Kunstencluster heeft enige tijd geleden heel slim bedacht om de tegenstanders van het Kunstencluster negatief te framen met de term Arnhemwilnix. Verder kabbelde de discussie door, niemand luistert naar elkaar en iedereen legt zijn/haar standpunt tientallen keren nog maar eens uit. Boring.
Totdat... ene meneer Okkie op Arnhem Direct enkele weken geleden met cijfers kwam. Met wat? Cijfers. Je weet wel, 1, 7, 83, 19...
Lees effe mee, ik citeer een klein stukje meneer Okkie: "Maar een feit is dat de kreet 'het geld is er', niet klopt. In de begroting kan het bedrag zijn vrijgemaakt maar feitelijk is het gewoon schuld en niets anders. Twee derde tot bijna drie vierde van de totale balans is langlopende schuld. Voorts blijkt uit de MJPB 2014-2017 dat de gemeente in 2014 het EMU-tekort overschrijdt. Dat betekent voor Arnhem een referentiewaarde van 28.733.000 euro. Uitgaande van deze  referentiewaarde wordt in 2014 dit toegestane EMU-tekort overschreden. (...) En hoe lossen we een en ander op?" 

Arnhem heeft veel langlopende schulden. En het is crisis,
vastgoedinkomsten  bijvoorbeeld vallen dik tegen. Een goed moment om  nog eens
miljoenen in  een Kunstencluster te steken?  In grotere steden zijn
dergelijke gebouwen al nauwelijks rendabel.

De geuzen van Arnhemwilnix
Bingo! Harde cijfers die aantonen dat de gemeente Arnhem dik in de schulden zit. En ik maar denken dat voorstanders nu weleens achter hun oren zouden krabben. Maar.... niemand reageerde op de schrikbarend slechte cijfers. Grappig toch? Terwijl we nu allemaal weten hoe de crisis is begonnen: schulden maken, schulden maken, schulden maken.... totdat het systeem PATS in elkaar dondert. Gaan wij stommeriken dat in Arnhem nog eens over doen? Laten we de dames/heren politici/bestuurders ons Arnhemmers nog eens met een extra hoge schuldenlast opzadelen omdat er een paar zo nodig stenen moeten stapelen? Afgelopen zondag vertelde een ex-bankier in een Tegenlicht-documentaire dat we net lemmingen zijn: de banken in Europa gaan gewoon weer op de oude voet verder. Het wachten is op de volgende crisis. Wij in Arnhem kunnen toch beter! Ik vind Arnhemwilnix een mooie geuzennaam. Voor mij geen Kunstencluster.

Nawoord: het Kenniscluster staat er net en er moet alweer 140.000 euro bezuinigd worden. Een prachtig gebouw, maar activiteiten worden wegbezuinigd. Wijsheid?   

 

 

   

In Arnhem komt de participatiesamenleving op gang

Vanaf 1 januari 2015 komt veel professionele hulp en zorg die nu vanuit de AWBZ wordt gegeven aan mensen met een hulpvraag, via de Wmo. Gemeenten voeren die Wmo uit. Dat gaan ze doen met minder geld dan beschikbaar was via de AWBZ. Daarom gaan ze eerst na of een hulpvrager hulp kan regelen via familie, kennissen of buurtbewoners. Die 'participatiesamenleving' waarin we meer met elkaar moeten regelen, vraagt om een andere houding van hulpvragers, professionele hulpverleners, familieleden en wijkbewoners. Gaat dat werken? 

In Arnhem en omgeving experimenteert men in zogenoemde Proeftuinen om uit te vinden hoe die participatiesamenleving zou kunnen werken.
'Herstel in de Wijk' is zo'n proeftuin, die speelt in St. Marten, Klarendal, Duiven en Westervoort. Mensen die voor een groot deel afhankelijk zijn van professionele zorg vanwege een fysieke of verstandelijke beperking, sociale of psychische problemen, blijven langer in hun eigen omgeving wonen of verhuizen uit een instelling terug naar een huis in de wijk. Daarnaast moeten zij weer deel gaan uitmaken van hun gewone woonomgeving. Projectleider Kitty Penninga: "In de proeftuinen oefenen we hoe we mensen met een beperking het beste in de wijk kunnen opvangen en zelfstandiger kunnen laten zijn dan voorheen. Jammer dat dit met bezuinigingen in verband wordt gebracht, want ik vind dit een mooie beweging. We sluiten mensen niet uit, plaatsen ze niet aan de rand van de samenleving, maar doen een beroep op wat ze wél kunnen en vragen hen bij te dragen aan hun eigen sociale omgeving. Dat heeft met zingeving te maken. Ik voel dan ook weinig weerstand in de proeftuinen, ook niet bij zorgprofessionals die soms een stap terug moeten doen."  

Idyllisch: wijkbewoners samen aan het werk  in de wijkmoestuin.
Maar waarom zouden we dat niet doen? 

Netwerk van de hulpvrager
Penninga onderzoekt hoe de proeftuinen werken op drie hoofdpunten:
1. Lukt het professionele zorginstellingen om goed gebruik te maken van de kracht en mogelijkheden van de wijk en de netwerken van de hulpvragers?
2. Hoe werkt de inzet van ervaringsdeskundigen? "Mensen die zelf als cliënt ervaringen hebben in de zorg, kunnen geschoold worden om anderen te helpen. Zij herkennen vaak sneller dan professionele zorgverleners wat er met iemand aan de hand is."
3. Werkt het principe van wederkerigheid? "Iets doen voor een ander, voor je wijk, geeft zelfvertrouwen. Kijk, als je hulp ontvangt, wat jij voor iemand anders kunt doen. Ergens oppassen, dassen breien voor Oost-Europa, een tuin onderhouden... er zijn talloze mogelijkheden. Hoe weinig het ook lijkt, als alle betrokkenen er baat bij hebben, komt het de gelijkwaardigheid ten goede. Dat is belangrijk voor de eigenwaarde van mensen."
 
Coach voor jongeren
In Westervoort is op initiatief van het welzijnswerk een project gestart voor jongeren die meer steun nodig hebben dan hun ouders kunnen geven. "Ze kunnen bijvoorbeeld vragen hebben over school- of beroepskeuze of te maken hebben met onrust in het gezin. Als jongeren erom vragen, kunnen ze gekoppeld worden aan een coach; een gewone volwassene uit hun eigen buurt, géén professionele zorgverlener. Ook zorginstellingen willen graag van zo'n coach gebruik maken als een jongere na een periode van intensieve begeleiding weer zelfstandiger verder gaat, maar nog wel steun kan gebruiken."

Velen gaan de uitdaging aan
Kitty Penninga volgt ongeveer twintig proeftuinen en is optimistisch over de bereidheid van mensen om in de buurt iets voor een ander te doen. "Natuurlijk zijn er ook negatieve reacties - ik wil geen gekken en gehandicapten in mijn wijk -, maar velen durven de uitdaging aan te gaan. Het is telkens zoeken hoe je die mensen bereikt, op welke manier het voor mensen plezierig is en blijft om in hun omgeving iemand te helpen en zelf geholpen te worden. Wat motiveert mensen om iets te doen voor mensen met wie ze geen familiaire of vriendschappelijke band hebben?
Ook bij professionele zorgverleners schuurt het soms. "Velen worden door bezuinigingen met ontslag bedreigd en zien dat hun rol gedeeltelijk door een ervaringsdeskundige wordt overgenomen. Dat doet natuurlijk pijn."

Buiten de lijntjes
Voorzichtig vooruitkijkend, zegt Penninga: "Er gaat veel creativiteit loskomen. We moeten buiten de lijntjes durven kleuren en verbindingen maken. Professionele instellingen weten vaak niet wat in wijken al gebeurt en waar ze goed bij kunnen aansluiten. Buurtbewoners en vrijwilligersorganisaties kunnen ze dat vertellen. Dus moet je die twee met elkaar verbinden. Ik zie hierin een belangrijke rol voor opbouwwerkers 'nieuwe stijl': met hun kennis van de wijk en z'n bewoners kunnen zij de verbinding zijn tussen zorgprofessionals, hulpvragers en de buurt."
Wat als het misgaat, iemand vereenzaamt, zieker wordt, overlast veroorzaakt? "Dan kunnen wijkbewoners terecht bij de professionele wijkteams. Op de achtergrond is er altijd een professionele zorgverlener als vangnet voor de vrijwilligers."

Meer info: www.proeftuinenregioarnhem.nl  

Volgende blog over de participatiesamenleving: Klarendallers doen al veel samen. Later dit jaar zal ik geregeld bloggen over concrete 'participatie-activiteiten' in de wijken.   

Vitesse minus één naar VAE

Zo. De obligate vredige kerstgedachten en de 'goed nieuwjaar-wensen' zijn nog maar net achter de rug en Arnhem is direct terug in de rauwe werkelijkheid van alledag. Die is: Vitesse-speler Dan Mori mag niet mee op trainingskamp in de Verenigde Arabische Emiraten, omdat hij een Israëlisch paspoort heeft. En de VAE erkent de staat Israël niet.

Mijn eerste gedachte: wat een klotewereld. Altijd gezeik met intolerantie. Mijn tweede gedachte: daar staan we dan, met onze naïeve westerse gelijkheidsgedachte. Of is het dat niet? Waar gaat dit eigenlijk wel precies over? Lafheid? Wegkijken? Haat? Angst? Buigen voor geld? Zonder het antwoord op te kunnen lepelen, is het heel triest te constateren dat wij mensen, volkeren, religies, naties eeuwig en altijd onverdraagzaam zijn. Maar het is de rauwe werkelijkheid. En in die rauwe werkelijkheid zijn Vitesse en Dan Mori beland.
Vervolgens lees ik de verwijten. 'Vitesse had naar huis moeten gaan', 'Dit kan niet', 'Vitesse is laf'.

En dan word ik onrustig. Want wie liep in januari 2012 met een blauwe hoofddoek op haar hoedje in de VAE? Jawel, koningin Beatrix. Jazeker, de koningin paste zich aan aan de werkelijkheid van de VAE. En tout politiek correct Nederland hield zijn mond. Een zekere Omtzigt (Tweede-Kamerlid voor het CDA) niet gehoord. In haar kielzog het Nederlandse bedrijfsleven, dat goede zaken deed in de VAE. En tout politiek correct Nederland hield z'n mond. Ook een zekere Omtzigt niet gehoord. En wat lees ik op www.rijksoverheid.nl: een berichtje van 26-11-2013: de handelsrelatie tussen Nederland en de VAE is verder versterkt. En tout politiek correct Nederland houdt zijn mond. Omtzigt?

En nu? Heee, een zekere Omtzigt meldt zich. Deze twitterheld noemde Vitesse een 'club zonder ruggengraat'. Een CDA'er! De partij die we kennen als de partij van karakterloze draaiers, dan weer buigen naar links, dan weer naar rechts... Een partij ook van wegkijkers, een partij die misstanden in Nederland niet durft benoemen als het te echt wordt. Te rauw wordt. De partij van pappen en nathouden als ikke ikke maar op het pluche blijf. Goddomme man, ik ken u niet, maar hoe ongeloofwaardig! Wat een goedkope manier van scoren achter je veilige twittertje.  

Het is triest dat wij mensen elkaar eeuwig en altijd blijven bevechten, maar er dan ook nog een hypocriet sausje overheen gooien; dat vind ik echt erg. Zwijgen als er geld valt te verdienen aan handel met de VAE, maar dappere dodo zijn achter een twitterschermpje als het jezelf niet treft. Laten we ons eerst maar eens zelf diep in de ogen kijken en ons afvragen hoe dapper we zijn als het eropaan komt. Als we midden in de rauwe werkelijkheid staan. Ik weet het niet. U wel, meneer Omtzigt? Of blijft het - heel politiek correct - bij grote woorden?