Dagblad De Pers stopt. En mijn krantenman dan?

Door de week is hij de eerste met wie ik spreek. De man die mij, bij de Sonsbeekingang van het station, De Pers aanreikt. "Goedemorgen, meneer. Prettige dag." "Goedemorgen", herhaal ik, "u ook een prettige dag." Het is zeven uur in de ochtend.
Ik mag hem. Hij is een kleine, tengere, Indische man. Met een hoge stem. Petje op. Winter of zomer, hij staat er. Altijd vriendelijk. Niet uitbundig. Gelukkig niet, zeg. Nu en dan ben ik zo vroeg in de morgen humeurig. Door zijn begroeting wordt 't iets beter. De dag kan voorzichtig beginnen.

Wat gaat er met hem gebeuren?, vroeg ik me twee weken geleden af toen ik het jammerlijke nieuws hoorde dat De Pers ging stoppen.
Ik durfde het hem pas vanochtend te vragen. "Ik weet het niet, meneer", zei hij.
"Een ander krantje?"
"Nee, dat doen anderen al. Ik heb het geld wel nodig, ik ben gepensioneerd en heb alleen AOW."
We keken elkaar kort aan. Ik voelde me dodelijk machteloos.
"Ik zal u erg missen", zei ik ten slotte.
"Ik u ook. En iedereen."
Dat laatste vond ik hartverscheurend klinken.
Gelukkig zie ik hem deze week nog. Volgende week is hij plots verdwenen. Gaat het goed komen met hem?

Deze week zal ik hem extra hartelijk begroeten, en de laatste werkdag een hand geven. Het is helemaal niets. Ik geef het toe. Maar als hij nou eens heel veel handen krijgt? Dat zou toch mooi zijn? Daarom roep ik jullie op om hem deze week 's ochtends een hand te komen geven. Hij staat er tot een uur of acht.
Steek mijn krantenman een hart onder de riem! Doen!

Long Tall Ernie & the Shakers
is back in town!

Gooi het vet maar weer in je kuif! Haal je ouwe leren jekkie van zolder. Poets je half versleten punters maar weer 's op.

Dans deze week je heupen vast soepel en losjes, want het gaat gebeuren: zaterdag 31 maart gaan we in ons eigen Arnhemse Luxor weer rocken op Long Tall Ernie & the Shakers. Long Tall Ernie? Arnie Treffers is toch al lang dood? Ja, en! We leven in 2012! Tenderfoot Mc Farlaine, Alfie Muscles, Jumping Johnny en Hank the Knife staan alive and kicking op het podium, moderne technieken zorgen ervoor dat Arnie Treffers niet ontbreekt.


In de jaren '70 keek ik als piemke vol bewondering op naar die gasten: ruige Ernumse rockers die heel Nederland veroverden met hun rock 'n' roll. En nu, veertig jaar later, wil ik ze weer horen: You should have seen me rock 'n' rolling, Big Fat Mama, Don't knock me out, Motorman...
Laat ze maar weer rollen, die nummers! De vette Ernumse rock 'n' roll uit de jaren zeventig, toen het Spijkerkwartier nog het Spiekerkwartier was en de Korenmarkt niet voor niets de Kogelmarkt heette.
Zaterdag 31 maart, Luxor: Arnhem is weer even Ernum!

Klasbakken uit Arnhem
De lente is doorgebroken in Arnhem. De zon verwarmt eindelijk onze botten weer. Ik zie buiten vrolijke, lachende gezichten en vanmorgen zag ik een jonge optimistische meid in een knalgeel T-shirt en zonnebril langsfietsen. Daar werd ik blij van. Daarom vrolijk nieuws: jonge Arnhemse entrepreneurs die het helemaal maken.

Beurs.nl en Buienrader.nl: made in Arnhem
Edwin Rijkaart is er zo één. Hij runde ooit een onderneming die koersdata van beurzen leverde aan gebuikers van beleggingssoftware. Daarna ging hij verder via internet en bedacht de naam Beurs.nl. Wat later kwam hij met Buienradar.nl.
En dat allemaal gewoon vanuit huis! Ik kan het weten, want ik heb korte tijd naast hem gewoond. Een keer, tijdens een nieuwjaarsborrel ofzo, vroeg ik hem wat hij deed voor de kost. Hij vertelde over zijn website Beurs.nl. Ik snapte het maar half en was stomverbaasd dat er met een website zoveel geld viel te verdienen. Pas op he, het was nog voor de eeuwwisseling!
Hij heeft nu beide succesformules verkocht. Gaat deze jongen op zijn lauweren rusten? Ik denk het niet! Eenmaal een entrepreneur, altijd een entrepreneur. Ik ben benieuwd waarmee hij over een paar jaar het nieuws haalt! Zet 'm op, Edwin!

Arnhemse gozer, groot in China
Nog zo'n jonge gozer die het gewoon doet en uit Arnhem komt: Marc van der Chijs. In de Volkskrant las ik dat hij al twaalf jaar in China woont en daar meerdere bedrijven uit de grond heeft gestampt. Waaronder videoportal Tudou.com, dat onlangs fuseerde met de grote Chinese concurrent, Youku.com.
En doorrrr gaat hij weer: zijn jongste bedrijf heet unitedstyles.com. Via deze website kun je kleding ontwerpen en verkopen. Allemachtig, hoe komen ze er steeds weer op?

O ja, hoe zit het met de leegstaande kantoren?
Van de gemeentelijke adviseur Economische Zaken kreeg ik een uitnodiging. Ik heb hem datum en tijd gemaild. Nog geen mailtje terug ontvangen. De deskundige van Eurocommerce heeft zich, na een aantal schriiftelijke vragen van mij, nog niet gemeld. Dus wederom: wordt vervolgd.
Zo, nu de zon in!
  

 

 

200.000 vierkante meter kantoorruimte staat leeg en toch nog een kantoor erbij?
Kantoorruimte te huur. Als je door de stad fietst of loopt, kan het je nauwelijks ontgaan: aan bijna alle grote kantoorpanden hangen borden met daarop deze woorden in vette letters.  De financiële crisis heeft ook in Arnhem toegeslagen.
Ik heb eens even wat uitgezocht: Arnhem kent een leegstand in de kantorenmarkt van ongeveer 200.000 vierkante meter. Die info heb ik van het Aanjaagteam ‘hergebruik leegstaande kantoorpanden’. Ik citeer van hun website: ‘De verwachting is dat bij een oplevende economie maximaal de helft weer een nieuwe kantoorfunctie kan krijgen. Het aanjaagteam wil inspiratie en creatie bieden, een functie vinden en de herbestemming faciliteren voor eigenaren van kansrijke maar leegstaande kantoorpanden in Arnhem.’ Een loffelijk streven.
Dit aanjaagteam bestaat uit verschillende mensen uit het bedrijfsleven (vooral de bouwwereld) en van de gemeente Arnhem.

Verdient de gemeente hieraan?
Opvallend is, dat ondanks die enorme leegstand in kantoorpanden, projectontwikkelaar Eurocommerce toch aan de Sonsbeekzijde van het nieuwe station, een spiksplinter nieuw kantoorpand gaat bouwen met de fraaie naam La Mairesse. Waarom?, denk je dan als gewone Arnhemse burger. Is dat niet een enorme verspilling? Een bedrijf dat zich in Arnhem wil vestigen kan toch kiezen uit al die leegstaande kantoorruimtes? Dan kan er achter het station misschien een mooi open veldje blijven. Of verdient een projectontwikkelaar in deze slechte tijden nog steeds aan nieuwbouw? En wat vindt de gemeente hiervan? Verdient de gemeente hieraan? Van wie is die grond eigenlijk? Vragen, vragen….

Nog meer leegstand?
Bellen naar de gemeente. Helaas, degene die voor de gemeente Arnhem in het Aanjaagteam zit, is in bespreking. Morgen is hij op pad, overmorgen vrij. Later bellen, dus.
Dan Frank Donders, van Frank Donders Projectontwikkeling, lid van het Aanjaagteam.
Hij bevestigt dat er rond de 200.000 vierkante meter leegstand is op de kantorenmarkt in Arnhem en dat het aanjaagteam tot nu toe nog geen grote concrete successen heeft geboekt. “Er is weinig reden voor optimisme hierover”, zegt hij.
Over La Mairesse zegt hij: “Dit is een moeilijke kwestie. Misschien wil een bedrijf zich hier alleen vestigen in een nieuw pand. Het is wel een maatschappelijk thema: het is bijna onfatsoenlijk om bij te bouwen met het risico van nog meer leegstand. Daarom denk ik dat Eurocommerce dit pand niet voor de ‘voorraad’ bouwt maar hiervoor al een klant heeft.”

Het antwoord
Bellen dus naar Eurocommerce. De medewerker die me meer kan vertellen is in vergadering. Ik krijg zijn e-mailadres en mail hem de vraag: waarom bouwt Eurocommerce een nieuw kantoorpand in Arnhem terwijl er 200.000 vierkante meter kantoorruimte leeg staat?
Een logische vraag, toch? Ik heb het antwoord nog niet binnen. Wordt vervolgd.

Bergjes

“Het lijkt hier wel buitenland.” In die typisch lijzige Amsterdamse tongval hoorde ik dat jaren geleden een Amsterdammer zeggen tegen z’n maat. We zaten in de trolleybus richting de Geitenkamp. Hij zat naar buiten te staren en verbaasde zich enorm over de heuvels - bergjes, noemde hij het - in onze stad. En de trolleys. “Dat zijn eigenlijk mislukte trams”, kwam hij niet verder dan zijn Amsterdamse denkraam.
Ondertussen reed hij verkeerd: hij dacht dat de trolleybus hem naar het NS-station zou brengen, maar we reden precies de andere kant op. Niemand in de bus wees hem daarop. Wij Arnhemmers kunnen soms heel zwijgzaam zijn.

Wel bracht z'n opmerking mij in een vrolijke stemming. Jaja, wij hebben heuvels. Hij moest het in Holland doen met z’n platte polder. Een raar soort trots besprong me. Ik kan ’t nog voelen. Dat overkomt me soms ook als ik door een gewone straat loop en iets zie of hoor wat heel Arnhems aandoet. Raar. Want hoe kan ik in godsnaam houden van een verzameling gebouwen, straten, parken, honden, katten en mensen van wie ik de overgrote meerderheid niet ken?
Ik geloof dat ik het wel weet, hoor: het heeft te maken met herinneringen. Die
geven vaste grond onder je voeten.

Soms denk ik plotseling aan Dickie, de stoerste jongen van mijn lagere school. Tot diep in november liep hij nog in een korte broek en hij werkte na school bij de boer van de stadsboerderij. Hij had geen moeder meer.
Of aan Jan, van de middelbare school. Plotseling was hij enkele weken lang van de aardbodem verdwenen. Politie in het klaslokaal, maar niemand had enig idee. En ineens stond ‘ie weer op z’n vaste plekje op het schoolplein. Met een sigaretje geklemd tussen z’n twee voortanden. Zoals altijd. Hij heeft ’t nooit aan iemand vertelt waar hij was geweest.
Of aan dat onbereikbare HAVO-meisje, dat zo oneindig mooi op haar fiets zat.
Of aan de broodmagere, altijd rokende Jesus, die bij George Jazzcafé de lege glazen ophaalde. Hij was uit Spanje komen ‘aanlopen’, zoals George, eigenaar van het café, graag vertelde.  

Herinneringen, dus. Met altijd op de achtergrond Arnhem. Een perfecte combinatie die een enkele keer zoete sentimenten opwekt. Zelfs een wildvreemde, verwonderde Amsterdammer heeft het toch maar mooi voor elkaar dat hij in mijn herinnering is blijven plakken. Raar.

Steenstraat…
 … de meest stadse straat van Arnhem. Ons eigen kosmopolitisch universum. Oude, gevestigde winkels - Wentink Treinenhuis-Modelbouw, Petri, Nijenhuis Reisbureau - worden afgewisseld met Chinese en Surinaamse toko’s, Turkse groentewinkeltjes en koffiehuizen en het beroemde Trio IJssalon met Italiaanse ijsjes.
De straat geurt exotisch. Auto’s, fietsers en voetgangers worstelen zich langs elkaar heen. Er is herrie, commotie. Stad zoals een stad moet zijn.
Keurig burgervolk mengt zich hier met schobbedebonk-volk. En ‘s avonds is er stads gedoe. Stappers die een restaurantje of café in de straat of in het Spijkerkwartier opzoeken, laten zich niet afschrikken door een schreeuwende junk of scheurende-brommertjesterreur. Het hoort er bij.
Direct achter de Steenstraat ligt het Spijkerkwartier, ooit onze beruchte rosse buurt. Daarom heeft de Steenstraat altijd dat rauwe gehad.

Mijn herinneringen aan de Steenstraat: als piemke zwemles in het Sportfondsenbad in de Boekhorstenstraat, vlak achter de Steenstraat. In de winter, ’s ochtends vroeg. Koud!
In de jaren zestig en zeventig zwommen we ’s zomers in zwembad Thialf, midden in het Spijkerkwartier, dat in die tijd zijn hoogtijdagen beleefde als rosse buurt. De dames van plezier lagen ’s ochtends in Thialf bij het restaurant te zonnen. Op de terugweg naar huis fietste elk jongetje eerst even langs de straten waar ze achter de ramen zaten.
Natuurlijk stopten we ook even voor de etalage van speelgoedwinkel Wentink, met z’n rijdende treintje. Bij Olympia Ruitersport stond altijd een levensgroot houten paard buiten op de stoep. Verderop, richting Velperpoort, huisden een snackbar - waar ik later een pittige knokpartij meemaakte - een keurige brillenwinkel en een seksshop naast elkaar. De seksbusiness van het achtergelegen Spijkerkwartier piepte soms in de straat op, en toch was het gemoedelijk. Dat was de Steenstraat.
En natuurlijk: café Metropool. Gordijntjes voor de ramen, binnen een biljart, Perzische tapijtjes op de tafeltjes. Blauw van de rook. Oude mannen rookten sigaren, biljartten en dronken jenever.
Helaas is het allang geleden veranderd in Grand café Metropole. Een opgeyupte tent waar ongeïnteresseerde meisjes van een jaar of achttien bedienen. Nou ja, bedienen: soms moet je drie keer roepen waar je biertje blijft.

De straat is bestand gebleken tegen de verdwijning van ‘de dames’ in het Spijkerkwartier. Nog steeds is het er levendig, gevarieerd  en rommelig. Nog steeds is dit de plek waar Turken toeterend rondrijden als het Turkse voetbalelftal heeft gewonnen. Nog steeds is dit de straat waar je lekker kunt eten, zoals bij Chinees/Indonesisch restaurant Dewi. Interieur uit de jaren zeventig, prima keuken!

 
De Steenstraat overleeft alles. Alleen al daarom verdient het z’n plek in het beroemde Monopoly-spel. Het overleeft zelfs de fratsen van de gemeente Arnhem, die de straat sinds de oorlog al wel tien keer op de schop heeft gegooid. Steeds weer komt er van gemeentewege een geweldig plan om de straat te verfraaien en beter aan te laten sluiten bij de stad. Nu hebben ze weer bedacht dat auto’s, fietsers en voetgangers gelijkwaardige gebruikers zijn van de straat.
Gevolg: aan het eind van de Steenstraat, richting Velperbuitensingel, is de stoep plotseling straat geworden. Als nietsvermoedende voetganger schrik je je soms kapot als er een auto op je afkomt. Geniaal! Ach, die gemeente toch… De Steenstraat lacht erom.