Arnhem

In het T-HUIS is het weer even 1968

Ik weet niet waarom, maar al jarenlang trek ik er aan het eind van het jaar graag op uit richting Presikhaaf. In de jaren '60 van de vorige eeuw groeide ik als piemke op in de fonkelnieuwe buurt die later enigszins verloederde en nu weer aan het opkrabbelen is. Er wordt veel gebouwd en opgeknapt. Hele straten veranderen. Als ik door de wijk heen fiets, moet ik soms moeite doen om me weer voor te stellen hoe het er vijftig jaar geleden ook al weer uitzag.

De decembermaand vond ik top. Was het leven anders. Feestdagen, veel vrij van school. Tussen kerst en oud & nieuw een beetje zwerven door de buurt, voetballen, schaatsen op de vijver voor het winkelcentrum als het kon. En vuurwerk. In de ene jaszak rotjes, in de andere lucifers en snoep. Onze rotjes en donderslagen waren kinderspel vergeleken bij de bommen van nu, maar dat wisten we toen niet.
Vuurwerk is spannend als je 12, 13 jaar bent en het spul zelf nog niet mag kopen. De oplossing? Bij Hagen, waar vuurwerk werd verkocht, buiten voor de deur gaan staan met wat geld en een onbekende vragen of 'ie voor jou van je geld rotjes wilde kopen. En dan buiten wachten. Lukte altijd.

Daar zit ik wat over te denken. Niet meer in restaurant Capri, in het winkelcentrum, want dat is helaas weg. Maar in het T-HUIS, in park Presikhaaf. Het T-HUIS is de koepel die tot voor zo'n twee jaar aan de achterkant van het Centraal Station de uitgang was. Waar, als je een beetje stampte, je voetstappen hard echoden tegen het hoge plafond. Ze hebben 'm weer opgebouwd in het park.


Het prachtige koepelplafond
met de diepblauwe kleur.

De stationskoepel is weer teruggebouwd in park Presikhaaf.

Interieur.

Nieuw is de aanbouw voor de keuken. Daardoor krijgt het gebouwtje een T-vorm. Mensen met een arbeidshandicap bedienen. Een meisje zet met een stralende lach een flesje Grolsch voor me neer. En even later een heerlijke pannenkoek. Smakelijk eten en een heel fijne dag wenst ze me toe. Mooi toch? Dat heeft ieder mens weleens nodig.

Grafische kunst herinnert aan het NS-station.

Uitzicht op winkelcentrum Presikhaaf.

Een beetje mijmeren in een schemerig park Presikhaaf. Dat kan ik wel even volhouden. In de verte zie ik de parkeerplaats van het winkelcentrum. Daar werden vroeger één keer per jaar cartraces gehouden. Ik ruik het rubber nog. Zouden ze dat nog doen? En kermis. Hoogtepunten in een kleine wereld. Daar is ze weer met 'r stralende lach... Ja, doe nog maar een flesje. Eendracht Arnhem, EAVV, m'n lagere school.... alles komt langs. Lekker, aan het eind van het jaar. 2013 is hier veel verder weg dan 1968. Het wordt al donker als ik opstap. Ik ben de laatste gast die vertrekt.