Arnhem

Herfstchagrijn op het Willemsplein

Zelfs in Arnhem is het leven niet altijd leuk. Echt? Ja. Nee, er is niet bij mij ingebroken, ik ben niet werkloos geworden en mijn vrouw is ook niet gillend weggelopen. De herfst did it. Als ik opsta is het donker en koud en 's avonds ligt de stad steeds vroeger onder een donker dak. Tot overmaat van ramp kan ik niet hardlopen. Een levensbehoefte: energie opdoen, calorieën verbranden, mezelf fysiek tegenkomen. Al jarenlang loop ik enkele keren per week mijn kilometers in Sonsbeek. 's Ochtends vroeg. Een feest! Eekhoorntjes kijken me in de bomen nieuwsgierig na terwijl in de verte zachtjes de ruis van een ontwakend Arnhem klinkt.
Maar ik heb m'n knie kapot gelopen. Overbelasting volgens de fysio. Gaat even duren. Met m'n achillespezen had ik al geregeld gedonder, nu ook de knie. Wanneer kan ik weer vrijuit hardlopen? Die vraag maakt me chagrijnig. En dan die verdomde herfst.

In een kwaadaardige stemming wandel ik - dat mag van de fysio - de stad in. Op zoek naar afleiding. Vanaf het stationsplein naar het Willemsplein en Nieuwe Plein. Nou, steek daar maar eens over. Het wegenplan is compleet vernield door een of andere gek van waarschijnlijk een peperduur bureau voor 'stadsinfrastructuurverbetering'. Geen enkel overzicht tussen voetgangers- en fietspaden omdat beide uit rode steentjes bestaan. Auto- en buswegen snijden er onoverzichtelijk doorheen en in het fietspad zit ter hoogte van het Griekse restaurant een rare slinger waardoor je als voetganger of fietser hup, ineens op de verkeerde weg zit. Soms rijdt een auto op het fietspad. Verwilderde automobilist achter het raampje... Ik maak foto's van 't zooitje en word uitgescholden door een scooterventje dat me op een haar na mist.



Vanaf het station gezien: de rare slinger vanaf
Utrechtseweg/Nieuwe Plein
die je als fietser moet maken om
niet ineens op de autoweg te komen.

Scootertje scheurt op voetgangersgedeelte tussen de
stoplichten (daar liggen ineens geen rode steentjes).



Nog even doornuilen: op het Nieuwe Plein
is het onduidelijk tussen voetgangers
en fietsers. En weer een vreemde slinger
in het fietspad. 













E-mailtje naar de gemeente. Antwoord: 'de slinger is ontstaan omdat de nieuwe inrichting van het Nieuwe Plein nu aansluit op een later nog her in te richten deel Willemsplein. Het weghalen van verkeerslichten maakt dat verkeersdeelnemers nu zelf moeten opletten en uitkijken, en de belijning van de paden is nu voltooid. Aan verbeterde bewegwijzering wordt gewerkt.' Hmm, ooit wordt het beter dus? 't Zal wel. M'n chagrijn blijft.

De volgende morgen draai ik in snelwandeltempo m'n hardlooprondjes af. Toch iets... Ik passeer de Steile Tuin, waar ik tot voor kort geregeld een paar keer hard tegen de steile trap op liep (hoewel de tredes eigenlijk net te diep zijn om lekker met je passen uit te komen). Lekker nog effe de benen en longen pijn doen. Terwijl ik mistroostig naar die fijne trap gluur, schiet me te binnen dat voor het prachtige ontwerp van de Steile Tuin 's een keer geen duur landschapsarchitectenbureau door de gemeente is ingehuurd. De tuin is gewoon ontworpen door onze eigen gemeenteambtenaren. Kunnen zij niet effe naar het Willemsplein kijken?

De Steile Tuin met steile trap. Niet voor mij, deze herfst.