Arnhem

Weg uit Arnhem

Ik ben effe weg uit Arnhem. Ik zit in een klein, benauwd, donker hol. En het is er fantastisch.

Effe weg van het gezeur om het kennis- en kunstencluster. Weg van crisis, weg van ergernissen om een gemeenteraad die het oorlogsmuseum laat wegkapen. Pit lekker verder, jongens en meisjes! Weg van de bloody koude lente, weg van liegende politici en graaiers op tv, van het dagelijkse gezever over de Oranjes, van de kampioensspanning rond Vites, geleuter over de MoBa. Weg van banken die onbereikbaar zijn, van NS-ergernissen, van ons station dat nooit meer af komt, de Eusebius die nog steeds of weer eens in de steigers staat, vechtpartijen en zakkenrollers in de stad, overload aan informatie op internet... Zoek het maar uit.

Ik wil maar één ding: naar mijn hol! Daarvoor kijk ik naar de webcam op www.volgdevos.nl . Op een vernunftige manier heeft een of ander figuur een cameraatje in het hol verstopt.
's Ochtends voor het werk, tussen de middag effe en 's avonds bezoek ik moeder vos in haar vossehol en zie ik hoe ze haar vier eigenwijze koters te eten geeft en groot trekt. Zonder poespas. En maar groeien, die kleinen. Dat gaat knap hard. Ze beginnen ook al aardig lawaai te maken. Maar ma vos heerst als een grootvorstin over haar hol. Het is precies wat het is en zoals het moet: de jonkies schoon likken, eten geven en doorpitten maar weer. Zonder gezeur. 

Kiek toch 's: ma vos kijkt net recht in de camera.
De donkere plek op haar rug zijn twee kleintjes. Mooi of niet?!

Ik heb helaas alleen de rekel nog nooit ontmoet. Net als ik me begin af te vragen of pa wel geregeld wat voedsel voor ma en de koters naar binnen sleept, verschijnt onder het beeld een mailtje van de boswachter dat vermeldt dat het daarmee wel snor zit. De vier vosjes groeien, ma zorgt voor ze, pa is op pad voor eten. Wat een rust. Wat een vanzelfsprekendheid. En geen gezeur. Ik ben weer weg. Aju.