Bam! Ernum 2013 uit, 2014 in




Vuurwerk! Ik heb 'r maar een fotootje van gemaakt:
de vrouw heeft het Vitesse-vuurwerk ontdekt.
't Staat al in m'n kelder... 

Rozet. Kunstencluster. Kaiser voor Krikke. Participatiemaatschappij. Theo Bos. Vites. Het Feestvarken. Een Modebiënnale die alweer verlies leed. Wat deed Ernum in 2013 op z'n kop staan?  Waarvan werden de Ernummers woest? Opgewonden? Heel gelukkig?

Nergens van. Wij laten ons niet meeslepen. Gemor of een glimlach. Da's bij ons al heel wat.

Rozet (Kenniscluster) is er. Een mooi gebouw. Haar tweelingzusje, de Kunstencluster moet volgend jaar gebouwd worden. Maar dat kost tientallen miljoenen. Dat terwijl het huidige Modern Museum Arnhem een mooi gebouw is dat onlangs ook nog eens is opgeknapt. En het staat op een mooie plek. Geldverspilling in een tijd waarin het geld beter besteed kan worden? Of een goede visie op de toekomst? Ik vind het eerste.
Hierover is dan toch ten minste fors gedoe ontstaan, in 2013. Bij de gemeenteraadsverkiezingen in maart 2014 zullen de partijen weer een nieuw standpunt innemen. D'66 is al geschoven naar 'nee'.
Mijn voorspelling voor 2014: Gemor in Arnhem. Na wederom veel getreuzel, gekonkel, gezeur en gemier gaat het Kunstencluster er toch komen. Politiek he, konkelen!!

Kaiser in plaats van Krikke: Was even wennen, een nieuwe burgemeester. Voor de gezichtsbepalende, liberale Krikke een oudere CDA'er. Mmm, effe afwachten. Past dat bij onze creatieve stad? Een stad die verder vooruit moet?
Kaiser gaat naar ons luisteren en de economie versterken door samen te werken met omliggende regio's, ook in Duitsland. Mooi. Ernum kan qua werkgelegenheid wel een ferme boost gebruiken.
Mijn voorspelling voor 2014: Gemor. Want weinig extra banen.

Participatiemaatschappij: Huh? Wat? Dat je als je langdurige zorg en sociale ondersteuning krijgt, die zorg vanaf 1 januari 2015 niet meer uit de AWBZ krijgt maar bij de gemeente moet halen. Die moet je helpen met nauwelijks meer dan de helft van het budget van de afgelopen jaren. De AWBZ wordt 'opgeschoond', want dit kabinet vindt het veel te duur worden. Gevolg: we moeten veel meer zelf doen. Met elkaar. Handen uit de mouwen op familie-, straat- wijk- en stadsniveau. Pas daarna kun je misschien geld krijgen voor hulp bij langdurige zorg en ondersteuning. Arnhem draait in 2014 proefprojecten.
Mijn voorspelling voor 2014: Gemor. Hard werken door professionals en vrijwilligers, maar nog heel veel onduidelijkheden over regelingen en wie wat wanneer doet. Veel goede bedoelingen, maar o, o, o, ik houd mijn hart vast voor 2015.  

Vites: Na een in- en intriest begin door het overlijden van 'mister Vites' Theo Bos, herstelt de Vites-familie zich, is ze een sterkere eenheid geworden.
Aan het eind van het jaar gedeeld eerste! Peter Bosz verricht goed werk.
Mijn voorspelling voor 2014: glimlachen op onze gezichten. Onze rijke nieuwe eigenaar blijft, en neem eind mei een weekje vrij van je werk, want voor het eerst in ons bestaan is Vites kampioen van Nederland. Eg waar. De kroegen draaien gouden omzetten.

Modebiënnale: een stel arrogante quatscho's die, net als de voorgaande keren, de belastingcenten van Arnhemmers in de Rijn mieteren alsof het niets is.
Mijn voorspelling voor 2014: glimlachen op onze gezichten: de gemeenteraad besluit dat het mooi is geweest met de Modebiënnales. 

En verder: staat de Guitar King van de Ernumse rock 'n' rollers Hank the Knife & the Jets  weer in de Top 2000!
Mijn voorspelling voor november/december 2014: stemmen, stadsgenoten! Stemmen! Houd ze d'r in! Schop ze nog verder omhoog! 

Philip Cocu: bacootje van Theo?

2-6. Eg waar? Ja, eg, PSV-Vites 2-6! Wat een feest, afgelopen zaterdag. In de warme, rokerige Vites-cafeetjes rond de Korenmarkt rolden we over elkaar heen. Het bier schuimde. Leerdam. Propper, Piazon, Atsu, Van Aanholt, Veldhuizen... de bal was die avond hun speeltje! Nou ja... hè-je het eerste half uur ook gezien? Ongelooflijk hoe we overeind bleven. Veldhuizen redde drie zekere op de lijn, Van der Heijden en Van Aanholt hadden 't voetje er nog net tussen. De PSV'ers bleven komen en wij kwamen er sporadisch uit. Maar dan wel, pats!, gevaarlijk.
In de tweede helft ging het lopen. Na de 2-3 was PSV op, en vlogen er in een paar minuten drie goals van ons in. In 't café omhelzingen, nog meer bier, zingen, schreeuwen...

En toen zag ik plots uit een van mij ooghoeken Philip Cocu staan, op tv. Verbouwereerd, machteloos, ellendig, verdrietig. Cocu, jongen uit Zevenaar en als voetballer groot geworden bij Vites. De sierlijke middenvelder van Aalbers' Vitesse, dat in de jaren '90 aan de opmars begon. Onder trainer Neumann werd hij groot op het middenveld. Cocu werd een held. Tactisch en technisch een baas. Een stilist die ook kon knokken. De man ook van de 0-1 tegen KV Mechelen, voor de UEFA-Cup in '92. Daarna heel groot geworden bij PSV, Oranje en Barcelona.

O, o Philip... ouwe Vites-held, ondanks de fijne 2-6 voor ons,
doet m'n hart pijn om je zo te zien afdruipen in de
spelerstunnel. Sterkte, Philip! (foto ED)

En dan staat 'ie daar, op een kille zaterdagavond 7 december 2013. Het gaat klote met z'n PSV, er moet gewonnen worden. En dan komt je ouwe cluppie langs en prikt er fluitend zes in. Philips wallen onder de ogen kleurden donkerzwart, zijn sluike haar hing slap rond zijn hoofd, z'n schouders hingen, zijn ogen staarden in het niets...
Zijn spelers werden getroost door hun supporters. Ik hoop dat Cocu die avond is getroost door Bosz en Theo Janssen, die er ongetwijfeld bij was. Drie Vitesse-jongens onder elkaar. Ik zie 't voor me: Theo die Philip op z'n schouder slaat en verontschuldigend zegt: 'Ah jung, zes was gewoon te veul. Bacootje?'     

BAM BAM BAM!

BAM BAM BAM!!, roept de trainer. Op m'n ouwe dag laat ik me nog 's lekker afbeulen... BAM BAM BAM!! Linker-rechter combinatie! Links-rechts direct en een linker kick. Linker directe, instappen, rechter hoek!

 Eindelijk doe ik waar ik al jarenlang zin in had: boksen. Nou ja, boksen... da's te veel gezegd. Sinds enige weken train ik op de bokszak bij Bully's Gym (fraaie naam, he?). Boksen in Arnhem, da's lekker. Lang geleden, toen ik tijdelijk in Amsterdam woonde, heb ik enige jaren echt bokstraining gedaan. Drie keer per week. Nu houd ik het bij bokszaktraining. Maar het gevoel is er niet minder om.

Het logo van Bully's Gym: een bullterriër met bokshandschoenen.
En toch liekt 'ie wel aardig.

Als ik binnenkom ruik ik weer die typische geur van een boksschool: een mengeling van zweet en oud leer. En alles gaat hier lekker op z'n Ernums: rustig aan, vriendelijk. Maar eenmaal bij de zak: BAM! BAM! Korte, snelle explosies.
Ik mag dan veruit de oudste zijn van het stel, wat is het lekker om een uur per week te rammen op die zak. Series maken, rechter directe, instappen, linker hoek, of linker directe, rechter levertrap.... Om me heen ploffen de klappen op de andere stootzakken. Er worden kreten geslaakt. Ik sta op mijn zak ook te rammen. De zweetgeur begint het bokszaaltje te vullen... 

De trainer beult ons verder af. En zo moet dat. Series maken van 30 seconden BAM BAM achter elkaar, daarna oefeningen op de mat en hup, weer series maken op de zak. Twee minuten lang, lange stoten maken. De trainer telt traag af en vlak voordat het erop zit, telt 'ie er nog even tien seconden bij. En m'n armen zijn al zo zwaar en moe. En weer, en gaan, en nog een keer. Kom op! BAM BAM!
Wat een gevoel!
Na een uur ben ik doodkapot. T-shirt kleddernat van het zweet. Maar godver, wat is dit lekker.

En daarna weer fris en gestaald effe lekker op m'n fietsje rustig door Arnhem heen naar huis peddelen. Effe uitblazen. Dat is deze weken extra leuk, want dan pak ik de dikke pil 'De artistieke uppercut' erbij. Een schitterend boek over boksen en schrijvers. Geloof het of niet: veel schrijvers hielden en houden van boksen. Natuurlijk Norman Mailer en die boef van een Hemingway, maar ook onze eigen Armando en Jan Cremer. Die snapten ook hoe lekker BAM BAM is.

Lekker boek, hoor. Ruim 500 bladzijden
over de liefde voor de bokssport.

 




 

Zorg na 2015. Ga jij poetsen bij je buurvrouw?

Ga jij over een jaar één keer per week bij je oude buurvrouw schoonmaken? Misschien wel. Want vanaf 1 januari 2015 gaat er iets zeer ingrijpends gebeuren voor alle inwoners van Nederland. En dus ook voor ons, Arnhemmers. En je hoort er bijna niemand over. Vreemd. Waar ik het over heb? Vanaf 2015 gaat hulp voor onder meer kwetsbare oude, jonge en (langdurig) zieke medeburgers ingrijpend veranderen. Op veel vaste hulpregelingen die nu nog worden betaald uit de landelijke AWBZ, gaat fors bezuinigd worden en ze gaan betaald worden uit de Wmo, die onze gemeente uitvoert. Dat betekent dat je niet meer automatisch recht hebt op hulp. Er komt nog iets bij: het budget waarmee gemeenten de regelingen gaan uitvoeren, is fors minder dan het huidige AWBZ-budget. Dus: wij gaan zelf de handen uit de mouwen steken.

Zomaar een straat in Arnhem. Gaan buren elkaar helpen?
Gaan zij samen de buurt onderhouden? Komt er een nieuwe 'gemeenschapszin'
nu burgerparticipatie gewenst wordt?  

Samen het groen onderhouden
Zet je schrap, want het gaat straten, buurten, gemeenschappen aan. Dus ook jou. Onder het motto 'burgerparticipatie' wordt van kwetsbare mensen verwacht dat zij langer proberen zelf zaken te regelen en wordt van jou en mij verwacht dat we meer gaan doen voor elkaar én in de buurt. Wat dat betekent? Eens per week schoonmaken bij je oude buurvrouw? Het gehandicapte jongetje uit de straat op zaterdag naar het zwembad brengen en halen? Met buurtbewoners twee keer per jaar het groen in de buurt onderhouden? Noem het maar... ik weet het ook niet precies.

Proeftuinen
Arnhem en naaste gemeenten experimenteren al enige tijd met deze burgerparticipatie in zogenoemde Proeftuinen. Op woensdag 30 oktober presenteerden zij zich In de Weerd.
Wat ik ervan begreep? Vooral dat mensen zelf actiever moeten worden, of het nu om langdurig zieken gaat, buurten of werklozen. Bij Proeftuin Sociale Wijkteams uit Arnhem werd me duidelijk dat die teams uitgaan van vragen en wensen bij 'de klant', maatwerk willen leveren en voor integratie gaan: een kleine kern van hulpverleners probeert mensen zo snel mogelijk te laten (re)integreren in de maatschappij. Dat was ook de onderliggende boodschap bij de Proeftuinen Arbeid & Participatie en Sterke Samenleving uit Renkum. Vaak terugkomende opmerkingen bij de presentaties: 'Wij willen leren van de inwoners.' 'We zijn met burgers in gesprek.' 'De eigen kracht van de burger moeten we naar boven halen.' 'De burger of buurt moet z'n verantwoordelijkheid gaan nemen.' 'Iedereen kan zelf initiatieven gaan ontwikkelen.'

Talloze plannen. In de Proeftuinen wordt in Arnhem en omgeving
druk geëxperimenteerd met zelfredzaamheid, burgerparticipatie
en dergelijke. Per 2015 wordt het menens.

Optimisme en vragen
Ik was onder de indruk van de wilskracht en het optimisme die vele aanwezigen uitstraalden. Tegelijk hoorde ik ook dat iedereen in deze fase nog zoekende is naar de wijze waarop dit alles in de praktijk geregeld moet gaan worden. Er waren vragen als: kunnen we de bezuinigingen opvangen? Hoe zoeken we de mensen op, hoe betrekken we ze hier echt bij? Tot hoe ver mag de gemeente bij mensen achter de voordeur komen? Lopen echt zwakkeren niet het gevaar om af te vallen? Welke hulpverleners gaan deel uit maken van de wijkteams? Serieuze vragen. Ik ben er nieuwsgierig naar hoe die vragen het komende jaar in de Proeftuinen beantwoord worden. Eén ding is zeker: Arnhem werkt!       

Hup Eusebeus!

Ik houd van de Eusebius. Echt. Het is een Arnhems icoon; onze kerk, onze toren. Maar wat ziet 'ie eruit! Vergelijk dat eens met de pracht en praal van de Sint Jan in Den Bosch of pakweg de Grote Kerk in Deventer... Ach ach, de tranen schieten je in de ogen. De Eusebeus ziet eruit als een mishandeld kind!
Voor de zoveelste keer de toren in de steigers, spuuglelijke grauwgrijze aanbouw op verschillende plekken... 

Spuuglelijk
Wéér wordt z'n toren gerestaureerd met dat vermaledijde tufsteen! Waarom? Dat is toch niet sterk genoeg gebleken? Staat de toren over tien jaar alweer in de steigers? Wordt het een Arnhemse running gag? Waarom niet opbouwen met sterk baksteen? Wanneer gaan die spuuglelijke 'gebouwtjes'  weg?
Vragen, vragen. Mailen dus, naar de Stichting Eusebius.

Kijk nou toch wat een bedroevend lelijke metalen bakken er tegen
de kerk zijn aangeplakt. Verderop staan er nog een paar. Afzichtelijk.
En dan die eeuwige steigers. De tranen schieten me in de ogen.

Hoe lang gaat dit houden?
Ik kreeg antwoord van ir. Peter Koelewijn, bouwmanager Eusebius. Baksteen is geen optie, stelt hij, want uit monumentaal oogpunt moet de toren zo dicht mogelijk bij het origineel blijven. Wel wordt het zwakke Ettringer tufsteen, dat na de oorlog is gebruikt, nu minder gebruikt bij de restauratie. Voor naar buiten stekende delen is gekozen voor het sterkere Weibern tufsteen. Voor waterbelaste delen en constructieve belastingen wordt gewerkt met Peperino Duro, Italiaans tuf, dat beter bestand is tegen vochtbelasting. Daarnaast worden lange blokken tuf opgedeeld in kortere blokken. In de voegen van de hoekmontants worden wapeningsnetten gebruikt en de hoekblokken worden verankerd. "Zo wordt een groot aantal zekerheden ingebouwd terwijl het uiterlijk van de kerk dicht bij de oorspronkelijke blijft," besluit de heer Koelewijn.
Hmm, bye bye baksteen dus, maar er wordt wel over nagedacht. Maar: hoe lang gaat dit dan houden? Nog maar een e-mailtje sturen.

Pegels, pegels, pegels
So far, so good. Dan is er nog die foeilelijke aanbouw. Waarom? Wat zijn het eigenlijk? Ook de heer Koelewijn vindt het 'een lelijke bouwmassa' en meldt in zijn e-mail dat de uitbouwen aan de noordkant ooit bedoeld zijn als tijdelijk. Maar... de bebouwing kan niet zomaar weg omdat het onderdeel is van een trafo voor de markt en er zich technische ruimten voor de cv-installatie én toiletten in bevinden.
En daar is 'ie weer: het zijn de pegels! Pas als er geld is, kunnen verbeteringen worden aangebracht. Tot dan blijven ze grijs om zo min mogelijk op te vallen. Maar mij vallen die lelijke dingen juist op omdat ze ook nog eens grauwgrijs zijn.
 
Verzin een list
Geld dus. Dat terwijl de geschatte 27 miljoen voor de gehele restauratie nog lang niet bij elkaar gesprokkeld is... Hoe lang nog? 27 miljoen... Wie? Wie gaat, behalve de gemeente, provincie en Stichting Eusebius, meebetalen? Wij Arnhemmers? De Sint? Hoe verlossen we die arme Eusebeus van z'n eeuwige beugel en puistenaanbouw, wanneer kan 'ie weer schitteren, net als z'n collega's? Wie verzint een list?
Voorstellen: het hele MOBA-bestuur dat Arnhem op kosten heeft gejaagd dokt een paar miljoen uit eigen zak, verkeersboetes drie jaar verdubbelen, de nieuwe Vitesse-eigenaar doet een goodwillschenking van 10 miljoen...

Krijgt u nog goede zorg als u dat in 2015 nodig hebt?

Langdurige zorg voor onder meer ouderen en gehandicapten betalen we via de AWBZ. Tenminste... zo is het nu en ook nog in 2014. Maar de AWBZ-kosten stijgen enorm hard: vorig jaar met 11%. Dat betekent dat dit jaar de AWBZ bijna 30 miljard euro kost en een gemiddelde werknemer 300 euro AWBZ-premie per maand betaalt.
Een onhoudbare kostenstijging, vindt de regering, dus bezuinigt de regering op de AWBZ: per 1 januari 2015 gaan woon- en thuiszorgkosten uit de AWBZ. Die worden dan vergoed via de Wmo, die door gemeenten uitgevoerd gaan worden. Er zit een addertje onder het gras: de gemeenten moeten fors bezuinigen op de kosten die ze mogen maken in vergelijking met nu. Daarnaast hebt u geen recht op Wmo-zorg: de gemeente kan 'm wel of niet verlenen.

Het leven is mooi als je gezond bent en de stad in kunt wanneer je dat wilt.
Maar hoe ziet voor ons na 2015 de gedecentraliseerde zorg eruit als je oud bent? Of hulpbehoevend?

Arnhem loopt voorop
Om deze ingrijpende wijziging op 1 januari 2015 goed te kunnen invoeren, is de gemeente Arnhem met omliggende gemeenten, zorginstanties, woningbouwcorporaties, jeugdzorginstellingen, cliëntenorganisaties en andere maatschappelijke instanties de decentralisatie aan het voorbereiden. Daarmee loopt Arnhem landelijk gezien voorop met experimenteren met decentrale zorg. Bij die experimenten - 'proeftuinen' genaamd - maken bovengenoemde maatschappelijke instellingen gezamenlijk concrete afspraken over de continuïteit van onder meer zorg voor mensen. Er is in Arnhem bijvoorbeeld een proeftuin 'Sociale wijkteams', maar ook 'Wijkgezondheidsteams' en 'Herstel in de wijk'. De insteek: niemand mag in de kou komen te staan. 

Wie gaat helpen?
De Arnhemse wethouder Henk Kok verklaarde onder meer in de Gelderlander: "We zullen in de toekomst meer dan nu een beroep doen op wat mensen zelf nog kunnen oppakken, en ook op wat hun vrienden en medewijkbewoners zouden kunnen bijdragen. Maar onze inwoners moeten voor 2015 weten waar ze aan toe zijn. En mensen die hulp nodig hebben, moeten ervan op aan kunnen dat ze niet in de steek gelaten worden. (...)"
Dat laatste interesseert me oprecht. Ik heb ook vragen: hoe gaat die vrienden-, buren- en/of wijkhulp georganiseerd worden? Het kabinet verwacht ook dat iedereen hard aan het werk gaat. Hoe gaat dat samen? Wat gebeurt er in 2015 als de gemeente in augustus door z'n Wmo-geld is? Wordt dan alles stopgezet voor dat jaar? Kunnen maatschappelijke organisaties samenwerken, over hun eigen belangen heen stappen? Hoe gaan mensen die hulp nodig hebben deze verandering merken?
Ik ben benieuwd naar hoe de proeftuinen in Arnhem verlopen. Want in die proeftuinen kan uitgetest worden wat werkt en wat niet. Ik ben van plan dit het komende jaar te volgen en er geregeld over te schrijven. Want hier gaat het echt over mijn stad en mijn mede-Arnhemmers.         
   



  

Café Les Olivettes

Nooit gedacht dat ik in m'n Arnhem-blog nog eens over Luik zou schrijven. Maar ik doe het nu. Dat zit zo: ik zag vorige week weer de documentaire
La vie en chantant. Een jaar of wat geleden had ik 'm ook al 's gezien, maar ik was de naam vergeten. Niet de schitterende beelden zelf. En daar was 'ie ineens weer, op Holland Doc. Alsof oude, verloren gewaande vrienden plotseling voor de deur staan. Want godver, wat is dat een mooie documentaire.

Een heerlijk cafeetje, waar gewone mensen drinken, kletsen en bij elkaar zijn.
Sommigen hebben grote talenten: ze zingen prachtige interpretaties van liederen van
Piaf, Brel  en vele anderen die het leven zo mooi bezongen.
 (foto's zijn matig, genomen van een vimeo-trailer op internet, vanaf mijn computer.)

In Luik, die oude, grauwe fabriekstad waar de mensen Waals spreken, te vaak werkloos zijn of op de armoedegrens leven (hé, dat lijkt Arnhem wel...) vind je café Les Olivettes. Een fraai volkscafé waar gewone mensen komen. Een biertje drinken, wat kletsen met elkaar. Tot zo ver niets anders dan in andere cafeetjes. Maar in Les Olivettes wordt gezongen. Door de bezoekers zelf. En nee, ik bedoel geen karaoke-shit ofzo. De gasten treden voor elkaar op, zingen prachtige liederen waarin ze hun ziel en zaligheid leggen. Liederen over hoop, pijn, verdwenen liefdes, de hardheid van het leven, verloren jeugd, maar ook over die ene mooie dag in je leven, die onbereikbare vrouw, de schoonheid van een geliefde... Kortom: het echte leven. De één covert een song van Elvis, de ander vertolkt op een ontroerende wijze Edith Piaf.

Beginbeelden van de documentaire. Dat schept verwachtingen.
Die volledig worden waar gemaakt. 

Eén van de café-gasten zingt zijn lied.

Wat had ik stinkend graag zo'n cafeetje in Arnhem gehad. Jaja, wij hebben ook mooie cafeetjes... 't Moortgat, Hekking, Uni Bar, Cheers, Petersburg en Atlanta, maar zoals Les Olivettes, pfff, nee. Of is het er wel? Ergens in de krochten van Arnhem waar ik geen weet van heb? Wat zou dat mooi zijn! Wie weet meer? 

En o ja, ga die docu zien, hij begint al zo fantastisch als het cafeetje uit de mist opduikt. En vervolgens trekt 'ie je naar binnen en ga je ongelooflijk veel houden van die lieve mensen. Ik wil er nooit meer weg...