maandag 20 februari 2012


Pijn
Ik wil eigenlijk niet al te veel over voetballen bloggen. Er wordt al zoveel over dat spelletje gezeverd. Maar sinds ik op mijn zevende voor het eerst met mijn vader naar Vitesse ben gegaan, houd ik veel van die club. In goede en in slechte tijden. 
Voor de wedstrijd
Afgelopen zondag was het goede gevoel er: Vitesse gaat FC Twente verslaan. Tegen Feyenoord hadden we niet slecht gespeeld, Bony is terug en we hadden gewoon weer eens een lekkere pot met winst nodig. Gelredome moest maar weer eens ontploffen.
Voor de wedstrijd het café in. Ouwenuilen, Guinness drinken, veel geelzwart en steeds meer supporters die binnendruppelen. Op de tv een Engelse voetbalwedstrijd. We hebben er zin in. En vertrouwen.
Wedstrijd
Vitesse speelt bij vlagen goed, houdt FC Twente geregeld onder druk. Toch staan we al snel achter door een vroege tegengoal. We houden vertrouwen, het moet lukken. We gaan winnen! Tweede helft: Vitesse start goed en dan ineens is er die schlemielige tegengoal.
Dan gaat het snel: bal op de paal, Bony mist een penalty en Twente glipt leep naar 3-0. Daarna wordt het nog erger. Chagrijn, ongeloof, tieren, pijn…
Na de wedstrijd
Wil niemand meer zien. Naar huis! Op de fiets. Het is koud, m’n handen bevriezen. Ik glibber op de nieuwe Rijnbrug onderuit. Kan er ook wel bij. De talloze lichtjes van de stad lijken doffer dan anders. Nog één pilsje ergens? Fietsend langs de Korenmarkt hoor ik een vlaag ‘vrolijke‘ carnavalsmuziek uit een kroeg komen. Nee dus. Wegwezen. Laat de wereld maar effetjes verrekken. Deze nederlaag doet ouderwets pijn. Tot in m’n donder.

1 opmerking:

  1. en de maandag erop was de pijn er nog. best heftig eigenlijk. een supporter is kennelijk toch een bepaald type mens. met ander bloed en een andere wijze van voelen, denken, voelen, denken, of toch alleen voelen?

    BeantwoordenVerwijderen